Z wiekiem zrozumiałam, że zajęcia domowe - gotowanie, opieka - są równie ważne jak działalność społeczna i polityczna - rozmowa Pauliny Reiter z meksykańską pisarką

W domu pachnie, bo Josefa Valdes znów gotuje. Życie spędza w kuchni. Karmiąc wszystkich, okazuje miłość i troskę - mężowi, trzem córkom, synowi i każdemu, kto zechce przyjść na obiad. A skoro wszyscy znają szczodrość Josefy, często wpadają goście. Jak ta bezdomna, która wysiaduje na ich ulicy i słucha głosów w swojej głowie, ale gdy Josefa zaprosi ją do stołu, normalnieje i kojarzy wszystko - że mąż Josefy to Julio Cesar Esquivel, telegrafista - i pamięta nawet imiona czwórki ich dzieci. A jak tylko zje, znów głosy wołają ją na ulicę, żeby się błąkać, chować. Ścigają ją rządowe helikoptery.

Laura Esquivel, córka Josefy, wygląda przez kuchenne okno. Ulicą znów ciągną studenci. Przez ostatnie trzy miesiące ich protesty wybuchają co kilka dni. Jest 2 października 1968 roku, Laura niedawno skończyła 18 lat. Patrzy na mamę i myśli, że ona takiego życia - przy garach - nie chce. 

CAŁY ARTYKUŁ